هر چقدر بندهای تکنولوژی و این دنیاهای مجازی به دست و پای‌مان پیچیده باشد، هر چقدر از خود حقیقی‌مان فاصله گرفته و یک خود مجازی ساخته باشیم، حتی اگر تمام دورهمی‌ها و گپ زدن‌ها و دلتنگی‌ها و خوشحالی‌های‌مان سر از صفحه اینستاگرام و گروه‌های تلگرامی در بیاورد، خیلی از چیزها به مجازآباد نمی‌آید و توی همین دنیای واقعی گیر می‌کند. این را بچه‌ها بهتر می‌دانند، نیاز به پرسیدن هم نیست، کافی است بروی در پارک و وقت آب بازی نگاه‌شان کنی. چشمان پر از شوق دخترکی که سر تا پایش خیس شده و برای دوباره رفتن زیر فواره مردد است، نشان می‌دهد که کیف و حال‌های مجازی فقط برای ما آدم‌های خسته و تنها که غرق در افسردگی شده‌ایم بی‌نظیر و هیجان انگیز است، و الا اگر سرت را از گوشی بیرون بکشی با دنیای قشنگ‌تری روبه‌رو می‌شوی. یک دنیای واقعی.
